Kadınla ilgili bildiğimiz her şeyi en iyi anlatan sözcük «Şefkat» sözcüğüdür. Kuşkusuz kiz kardeş, eş, dost ve elbette en soylusu olan ana gibi başka sözcükler de vardir... Ama «Şefkat», hepsinin özü, kaynağı ve en can alıcı olanı değil midir? Kadin yaşam verir, yaşami korur. Bu nedenle de «kadin» ve «yaşam» eş anlamli sözcüklerdir. Ama yirminci yüzyılın en korkunç savaşi sirasinda, kadın, asker olmak zorunda kaldi. Hayat kurtarmakla kalmadi yaralilari tedavi etti; keskin nişanci oldu, bomba atti, köprüler uçurdu, iz sürdü, esir aldi. Kadin, öldürdü. Toprağına, vatanına ve çocuklarına eşi benzeri görülmedik bir vahşetle saldiran düşmanı yok etti. Kitaptaki kahramanlardan biri bu korkunç, zalimce ama kamınılmaz olan durumu anlatmaya çalışarak şöyle diyor: «Kadin asla öldürmek için var olmadı.» Bir başkası ise Reichstag duvarına şunu yazıyor: «Ben, Sofiya Kuntsevig, Berlin’e savaşı öldürmek için geldim.» işte bu yüzden kadın, zaferi getirmek için olağanüstü özveride bulundu. Aynı zamanda bizlerin, buyüklüğünü, barış döneminde, ancak zamanla anlayabileceğimiz ölümsüz bir başarı kazandi.